WZGÓRZE MONT MART 1992 12 12

Witam poniedziałkowym niezdecydowanym termicznie porankiem.
Niby słońce próbuje się przebić ale jakoś mu to nie bardzo wychodzi.
Żeby nie było że się obijam to wstawiam dzisiaj z rękopisu przepisany bazgroł który mam nadzieję ujrzy światło dzienne nie tylko tutaj ale również w trzecim tomiku
Trzeci tomik? Jeszcze drugi nie ujrzał drukarni a tu trzeci hi hi hi
Spokojnie - mam tyle materiałów że wystarczy  na kilka dalszych
Ważne aby ktoś to chciał czytać - jeśli będą czytelnicy to i kolejne tomiki będą się ukazywać bo ważne aby było dla kogo to wydawać.
Pozdrawiam miłego dnia jak i tygodnia życząc
JJŁ






WZGÓRZE MONT MART  1992 12 12

Pogoda była bardzo nieciekawa         

Deszczowa chłodna rzekłbym mgława

Poszliśmy w górę wąskimi uliczkami

Do placu z krętymi hiszpańskimi schodami

Stało tam kilku wiarusów starych

Z ptakami okolicznymi zapoznanych

Brałyście do rąk okruchy karmy ofiarne

Lądowały na dłoniach wróble figlarne

Wchodziłem na górę w posępnym nastroju

Pełen rezygnacji i wewnętrznego niepokoju

Ciągle siebie za ten stan rzeczy obwiniałem

Że twego zaufania zdobyć nie umiałem

Na wzgórzu stała okazała świątyni bryła

Dla czegoś mnie zlekceważyła odtrąciła

Postawiłam na ofiarę świecę białą

By szczęście i zdrowie cię nie opuszczało

Pomodliłem się za ciebie dziewczyno

Jakoś lżej mi się na duszy uczyniło

Dlaczego miałbym ci złorzeczyć i przeklinać

Skoro nie mogłem szczęścia z tobą zażywać

Skoro taki mój los i przeznaczenie

Niech ona w szczęściu znajdzie spełnienie

Na placyku z tyłu grono malarzy

Tych najlepszych i zwykłych pacykarzy

Nagle doznałem wspaniałego olśnienia

Zapragnąłem twej podobizny stworzenia

Pomimo twych dąsów i oporów

Przystąpiono do realizacji szkicowanych wzorów

Nie chciałaś przyjąć tego daru serca

Byłaś dla mnie najwspanialsza i najokrutniejsza

W końcu ruszyliśmy w kierunku powrotnych tras

Nie wiedziałem że nadchodził prawdy czas

Nic mnie nie interesowało nie ciekawiło

Jakieś zaskorupienie mnie otuliło

Usiedliśmy z Włodkiem w jednej z kafej

Wspomniał co nieco za swych Paryskich dziej

W końcu spojrzał mi głęboko w oczy

Nie przewidywał że aż tak mnie zaskoczy

Rzekł mi to wprost roześmiany

Przecież ty jesteś w niej zakochany

Serce nagle żywiej w piersi skoczy

Nie sądziłem że twa osoba tak mnie zauroczy

Wrócił mi nastrój i chęć do życia

Dotarłem do głębi miłości ukrycia

No i w końcu jednak miał rację

Osiągnęliśmy po roku wspólne aspiracje

Modliłem się byś w życiu była szczęśliwa

A tyś mnie także takowym uczyniła