BUREK 17.01.1992.

BUREK 17.01.1992.

Miałem kiedyś wspaniałego kompana. 

Towarzyszył mi od samego rana. 

Był kudłaty ,biało rudawy, 

Mina wesoły ,wzrok roześmiany. 

Ogon niczym chorągiew na wietrze, 

Oko w łacie , drugie bez , jak gdyby mniejsze. 

Świetny lekkoatleta wysportowany, 

Niczym były dla niego płoty i parkany. 

Wspaniały myśliwy o żelaznej woli, 

Trzy dni siedział przed dziurą , aż szczury wyłowił. 

Wioskowy najlepszy amant i kochanek, 

Stawał na wysokości suczych zachcianek. 

Razem wędrowaliśmy po lasach i polach, 

Jedna nas łączyła romantyczna dola. 

Słuchał tylko mnie i mojej mamy, 

Odszedł i nawet miejsca spoczęcia nie znamy. 

Gdy nas rozłączyła ma służba wojskowa, 

To pomimo że pogoda mroźna lutowa, 

Psina przez trzy dni w bramę wpatrzona, 

Czekała na mój przyjazd wytęskniona. 

Skąd wiedział , jak wyczuł , oczekiwał, 

Co wyprawiał , jak się cieszył , co wydziwiał. 

Gdy mnie zobaczył , jakże mnie witał, 

A jam w jego oczach , miłość , wierność czytał. 

Nam dobrze z nim , jemu z nami , 

Wspominam tamte dni , żyję wspomnieniami. 

Gdy nadszedł kres dni , odszedł , znikł, 

Nie widział go nigdzie , nikt . 

Odszedł by umrzeć z dala od domu 

Wymknął się rankiem , cicho po kryjomu . 

Wiedział że go wszyscy kochamy . 

Odszedł , ale nigdy nie będzie zapomniany. 

Jan Józef Łoziński


Zbyt ładna słoneczna pogoda aby siedzieć przed komputerem i pisać.
Pozdrawiam serdecznie odwiedzających dziekując i za odwiedziny i za to że jesteście.
Miłego środowego popołudnia życzę
Ozimek 2014-02-05